Klimmetjes

Er zijn van die momenten dat je denkt: "Waarom doe ik dit eigenlijk?"
We verlaten de zuidkust en buigen noordwaarts het binnenland in.
Precies tussen Spanje en Portugal doorsnijdt de Guardiana, die tevens de grens vormt met Spanje, het heuvelland.

Frisse groenkleuren, doorglitterd met witte en gele voorjaarsbloemen, schuiven langzaam voorbij en regelmatig voeren zijriviertjes hier hun water van de Algarve af naar de Guardiana.
We rijden dan dus haaks op die riviertjes, die op hun beurt weer diepe dalen hebben uitgevreten in het doorgaans 100 meter hoge landschap.
De oude karrensporen volgden gewoon het landschap en deze binnenwegen betekenen dus regelmatig hellingen van 10 %.
Voor een auto peanuts, maar voor een beladen fiets de ultieme uitdaging.
Terugvallend naar een snelheid van 8 km/u. duw je je dan omhoog. De rijwind neemt af, je zweet toe en de warmte navenant.
Als dat een hele middag duurt, dan gaat de lol er toch wat af en verlang je naar de camping, koud bier of een eenvoudig hostel.
De teller wijst dan vaak maar 50 km aan. Niet veel voor ons doen, maar de knieën spreken andere taal.
"Waarom doe ik dit eigenlijk?"
Als dat moment komt, dan zijn we meestal bij ons doel.
Stoppen, afstappen en neerzijgen.