Faro

De dubbele deuren van de Odd Sizes zwaaien open en geven ons zicht op de bagagewagentjes waarop reisattributen met buitensporige afmetingen prijken. Als platte lijken in een zwarte hoes liggen onze fietsen keurig in de rij ieder op een kar.
Met, wat we noemen, onze Turkentassen. Het moeten vervelende dingen zijn voor de afhandelaars, want met opzet zijn de wielen en het dwarsgeplaatste stuur geblokkeerd. Ze moeten met hun ca. 20 kg geheel getild worden en de rare vorm helpt daar niet aan mee.

Dadelijk speuren we de fietshoezen af naar beschadigingen en starten het uitpellen. Het gedoe van pedalen opschroeven, stuur opnieuw fixeren, banden oppompen en de kettting naar de juiste tandwielen plaatsen, vindt plaats. Een half uurtje zijn we daar wel mee bezig.

De vertrekhal is al lang geheel verlaten als we met alles op de juist plek gehangen de Arrivals verlaten. De donkere avondlucht in. Zwalkend tussen de car-rental offices door piepen we ergens door het hek de weg op. Een landweggetje, volgens google maps in een hoek naast het vliegveld, moeten we hebben. We controleren het bordje  Rua Henriques Fernandes Serrao.
 Ze zijn hier dol op lange, dubbele voor- en achternamen, alsmede het veelvuldig plaatsen van titels.
Iemand met dyslexie heeft beslist een probleem met het ontcijferen van Avenida de Prof. Dr. General Engenheiro Joaquim Verrissimo Belchior da Albuquerque...
In het donker verandert het asfalt in een pokdalig gravelpad waar we hotseknotsend doorheen slalommen. Gelukkig houdt het oranje neonlicht van ouderwetse straatlampen ons uit de keiïge kuilen en bereiken we een weg naar het centrum. Het is tegen middernacht als we met de deurklopper van het hostel de stilte verbreken. Is er wel iemand? Het ziet er donker uit en er heerst een doodse stilte.
Gelukkig, de klink gaat omhoog en een jong meisje laat ons in.
Bed.
Daar zijn wel wel aan toe.